Metoda Dobrego Startu

Szczegóły

Kategoria: Dla nauczycieli

Opublikowano: wtorek, 14, czerwiec 2016 23:14

Odsłony: 1133

METODA DOBREGO STARU

Metoda Dobrego Startu - jedna z metod terapii psychomotorycznej. Pierwowzorem była metoda Bon Depart, która została opracowana we Francji. Metoda ta została opracowana pod koniec lat 60 XX w. przez Martę Bogdanowicz. Celem metody dobrego startu jest usprawnienie i harmonizowanie współdziałania psychiki i motoryki. W metodzie tej usprawniane są funkcje słuchowe, wzrokowe, dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz wzrasta ich integracja. Jest ona szczególnie przydatna w wyrównywaniu dysharmonii u dzieci z dysleksją i dzieci ze specyficznymi trudnościami w pisaniu i czytaniu, ponadto efekty zauważono stosując tę terapię na dzieciach z autyzmem[1].

Metoda ta może być stosowana podczas zajęć indywidualnych i zbiorowych, zarówno w odniesieniu do dzieci o prawidłowym rozwoju psychomotorycznym,  jak i do dzieci,
u których rozwój ten jest zaburzony. Ma wielostronne zastosowanie w pracy z dziećmi. Zastosowanie metody dobrego startu w profilaktyce i rehabilitacji:

a) w ramach przygotowania dzieci do podjęcia nauki szkolnej; ćwiczenia te można wówczas prowadzić w najstarszej grupie przedszkola oraz w ognisku przedszkolnym
z dziećmi, które mają rozpocząć naukę szkolną,

b) w okresie poprzedzającym naukę czytania i pisania wobec uczniów klasy pierwszej; ćwiczenia te można stosować podczas lekcji, a także w formie zajęć śródlekcyjnych,

c) w celu usprawnienia motoryki uczniów młodszych klas szkolnych; elementy tej metody można wplatać np. w ćwiczenia gimnastyczne,

d) dzieci o dysharmonijnym rozwoju psychomotorycznym w celu usprawnienia funkcji percepcyjno-motorycznych; ćwiczenia te znajdują zastosowanie w rehabilitacji dzieci z dysleksją, dysgrafią i dysortografią oraz z zaburzeniami lateralizacji – w zespołach korekcyjno-kompensacyjnych na terenie szkół[2].

Metoda Dobrego Startu aktywizuje rozwój psychomotoryczny, a zarazem jest metodą rehabilitacji psychomotorycznej. W Metodzie Dobrego Startu można wy­odrębnić trzy podstawowe rodzaje ćwiczeń:

      ćwiczenia ruchowe,

      ćwiczenia ruchowo-słuchowe,

      ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe.

Zajęcia przebiegają zawsze według stałego schematu, w którym wyróżnia się trzy etapy:

      zajęcia wprowadzające,

      zajęcia właściwe,

      zakończenie zajęć[3].

1.     Zajęcia wprowadzające:

• ćwiczenia orientacyjno-porządkowe:słuchanie przez dzieci (siedzące) piosenki odtwarzanej z magnetofonu lub wyko­nanej przez nauczycielkę (towarzyszy ona wszystkim ćwiczeniom),
  • marsz przy muzyce, zbiórka,
  • ćwiczenia o charakterze „musztry”, zwroty w lewo, w prawo, ćwiczenia orientacji w schemacie ciała i przestrzeni,
  • różne sposoby powitania: przez podanie rąk, powitanie paluszków,
• rozmowa o treści piosenki,
• ćwiczenie słuchu fonematycznego.
• ćwiczenia ruchowe – zabawa ruchowa o charakterze usprawniającym i relaksa­cyjnym, zależnie od treści piosenki: dzieci wykonują ruchy całymi kończynami i dłoń­mi, stopami, palcami, kształcą i utrwalają orientację w schemacie ciała i przestrzeni, wykonują ćwiczenia ortofoniczne, celem ćwiczeń jest usprawnianie czynności analizatora kinestetyczno-ruchowego,
• ćwiczenia ruchowo-słuchowe – rytmiczne ćwiczenia pięści, dłoni, palców na wałeczkach z piaskiem w rytm piosenki, na ćwiczenie dłoni składają się ruchy wykonane wewnętrzną, zewnętrzną stroną i brzegiem dłoni. Do ćwiczeń palcami zaliczamy: ruchy jednym palcem, dwoma palcami i kolejno wszystkimi palcami. Zaczynamy od najłatwiejszych ćwiczeń pięścią, stopniując trudność ćwiczeń. Najpierw stosujemy ćwiczenia obejmujące ruchy jednej dłoni, zaczynając od ręki dominującej, następnie ćwiczenia obu rąk; ręce mogą być ułożone obok siebie, skrzyżowane, ruchy rąk mogą być wykonywane jednocześnie lub na zmianę; ćwiczenia są wykonywane początkowo na wałeczku w tym samym miejscu, potem w różnych układach przestrzennych, początkowo kierunek
  od lewej do prawej strony, później od prawej do lewej, a wreszcie tam i z powrotem, przy ćwiczeniach obu rąk dochodzi wystukiwanie rytmu od krańców wałeczka do wewnątrz, czyli ku środkowi i na zewnątrz, czyli od środka wałeczka do jego końców; rytm można odtwarzać w ćwiczeniach z mniejszą lub większą siłą; ruchy mogą przyjmować różne formy: naciskanie, uderzanie, głaskanie wałeczka; celem ćwiczeń jest dostarczanie dzieciom różnorodnych doznań dotykowych i kineste­tycznych, kształcących koordynację ruchów obu rąk, usprawniają więc funkcjonowanie analizatora kinestetyczno-ruchowego; rozwijają percepcję słuchową, poczucie rytmu; ćwiczenia połączone z nazywaniem stron ciała rozwi­jają koordynację słuchowo-ruchową, kształcąc orientację w lewej i prawej stronie ciała i w przestrzeni oraz orientację czasowo-przestrzenną,
• ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe – polegają na odtwarzaniu ruchem wzorów graficznych w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki i przebiegają według ustalonego schematu:
  • próba samodzielnego odtwarzania ruchem rytmu piosenki lub dobieranie wzoru
    do piosenki,
  • pokaz i omówienie wzoru, demonstracja ćwiczenia,
  • utrwalanie wzoru i jego powiązania z piosenką – wodzenie palcem po wzorze,
  • odtwarzanie wzoru różnymi technikami:
  • w powietrzu ręką, na podłodze nogą,
  • na powierzchni stołu lub podłogi – palcem,
  • na tackach z piaskiem – palcem,
  • na dużym arkuszu lub na tabliczkach – kredą, węglem, kredkami wosko­wymi,
  • na kartce papieru z bloku rysunkowego – pędzlem, ołówkiem, kredką lub w zeszycie bez liniatury – ołówkiem,
  • w liniaturze zeszytu – ołówkiem (mazakiem, długopisem); malowanie wzo­rów kończymy omówieniem prac powstałych w czasie zajęć. Ćwiczenie mają różny stopień trudności w zakresie motoryki, zwiększa się zakres i precyzja ruchów, płaszczyzna, na której są wykonywane ćwiczenia ulega ciągłemu zmniejszaniu. Odtwarzanie każdego wzoru należy zacząć od jego elementów znajdujących się
    po jego lewej stronie.

2.   Zajęcia właściwe.

Ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe mają największe znaczenie
w Metodzie Dobrego Startu:

v  kształcą funkcje psychomotoryczne w sposób najbardziej wszechstronny,

v  wzory graficzne przyswajane są polisensorycznie,

v  rozwijają percepcję wzrokową przez analizowanie elementów wzoru i syntety­zowanie ich w czasie odtwarzania ,

v  kształcą koordynację wzrokowo-słuchową w czasie odtwarzania wzorów graficz­nych za pomocą ruchów,

v  usprawniają motorykę kończyn: precyzję i koordynację ruchów,

v  ćwiczą pamięć wzrokową,

v  kształcą orientację przestrzenną,

v  kształcą koordynację ruchowo – słuchowo – wzrokowe.

3.    Zakończenie zajęć

Zajęcia mają charakter ćwiczeń wokalno-rytmicznych lub ćwiczeń słuchowo-ruchowych. Może być to zabawa z piosenką, bądź pląs ruchowy ilustrujący treść śpie­wanej piosenki. Celem tych zajęć jest odpoczynek, relaks i rozładowanie napięcia emocjonalnego.

Sposób organizowania zajęć

            Zajęcia prowadzi się głównie w formie zajęć grupowych , czasami indywidualnie.

            Liczebność zespołu – w przedszkolu 15 dzieci, w szkole – cała klasa, w przy­padku dzieci o zaburzonym rozwoju psychomotorycznym 7‑8.

            Czas trwania zajęć – w przedszkolu raz w tygodniu: z grupą 5-latków 20 minut, z grupą 6-latków 30 minut. Powtórnie w formie zajęć utrwalających powinno się je prowadzić
z grupą dzieci mających trudności.

            Każdemu dziecku potrzebny jest zestaw pomocy.

Opracowała: Aneta Wiśniewska

• « poprz.
• nast. »