METODA DOBREGO STARU
Metoda Dobrego Startu - jedna z metod terapii psychomotorycznej. Pierwowzorem była metoda Bon Depart, która została opracowana we Francji. Metoda ta została opracowana pod koniec lat 60 XX w. przez Martę Bogdanowicz. Celem metody dobrego startu jest usprawnienie i harmonizowanie współdziałania psychiki i motoryki. W metodzie tej usprawniane są funkcje słuchowe, wzrokowe, dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz wzrasta ich integracja. Jest ona szczególnie przydatna w wyrównywaniu dysharmonii u dzieci z dysleksją i dzieci ze specyficznymi trudnościami w pisaniu i czytaniu, ponadto efekty zauważono stosując tę terapię na dzieciach z autyzmem[1].
Metoda ta może być stosowana podczas zajęć indywidualnych i zbiorowych, zarówno w odniesieniu do dzieci o prawidłowym rozwoju psychomotorycznym, jak i do dzieci,
u których rozwój ten jest zaburzony. Ma wielostronne zastosowanie w pracy z dziećmi. Zastosowanie metody dobrego startu w profilaktyce i rehabilitacji:
a) w ramach przygotowania dzieci do podjęcia nauki szkolnej; ćwiczenia te można wówczas prowadzić w najstarszej grupie przedszkola oraz w ognisku przedszkolnym
z dziećmi, które mają rozpocząć naukę szkolną,
b) w okresie poprzedzającym naukę czytania i pisania wobec uczniów klasy pierwszej; ćwiczenia te można stosować podczas lekcji, a także w formie zajęć śródlekcyjnych,
c) w celu usprawnienia motoryki uczniów młodszych klas szkolnych; elementy tej metody można wplatać np. w ćwiczenia gimnastyczne,
d) dzieci o dysharmonijnym rozwoju psychomotorycznym w celu usprawnienia funkcji percepcyjno-motorycznych; ćwiczenia te znajdują zastosowanie w rehabilitacji dzieci z dysleksją, dysgrafią i dysortografią oraz z zaburzeniami lateralizacji – w zespołach korekcyjno-kompensacyjnych na terenie szkół[2].
Metoda Dobrego Startu aktywizuje rozwój psychomotoryczny, a zarazem jest metodą rehabilitacji psychomotorycznej. W Metodzie Dobrego Startu można wyodrębnić trzy podstawowe rodzaje ćwiczeń:
ćwiczenia ruchowe,
ćwiczenia ruchowo-słuchowe,
ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe.
Zajęcia przebiegają zawsze według stałego schematu, w którym wyróżnia się trzy etapy:
zajęcia wprowadzające,
zajęcia właściwe,
zakończenie zajęć[3].
Ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe mają największe znaczenie
w Metodzie Dobrego Startu:
v kształcą funkcje psychomotoryczne w sposób najbardziej wszechstronny,
v wzory graficzne przyswajane są polisensorycznie,
v rozwijają percepcję wzrokową przez analizowanie elementów wzoru i syntetyzowanie ich w czasie odtwarzania ,
v kształcą koordynację wzrokowo-słuchową w czasie odtwarzania wzorów graficznych za pomocą ruchów,
v usprawniają motorykę kończyn: precyzję i koordynację ruchów,
v ćwiczą pamięć wzrokową,
v kształcą orientację przestrzenną,
v kształcą koordynację ruchowo – słuchowo – wzrokowe.
Zajęcia mają charakter ćwiczeń wokalno-rytmicznych lub ćwiczeń słuchowo-ruchowych. Może być to zabawa z piosenką, bądź pląs ruchowy ilustrujący treść śpiewanej piosenki. Celem tych zajęć jest odpoczynek, relaks i rozładowanie napięcia emocjonalnego.
Zajęcia prowadzi się głównie w formie zajęć grupowych , czasami indywidualnie.
Liczebność zespołu – w przedszkolu 15 dzieci, w szkole – cała klasa, w przypadku dzieci o zaburzonym rozwoju psychomotorycznym 7‑8.
Czas trwania zajęć – w przedszkolu raz w tygodniu: z grupą 5-latków 20 minut, z grupą 6-latków 30 minut. Powtórnie w formie zajęć utrwalających powinno się je prowadzić
z grupą dzieci mających trudności.
Każdemu dziecku potrzebny jest zestaw pomocy.
Opracowała: Aneta Wiśniewska